Zupełnie nietypowo nasz artykuł rozpoczniemy od rozwiązania owego plebiscytu – zwycięzców brak. Nie istnieje bowiem metoda uniwersalna, bezbłędna, mająca stuprocentową skuteczność i ciesząca się jednakowo dobrą opinią wśród wszystkich nauczycieli i Rodziców. Pedagogika jest nauką piękną, ale dość nieścisłą – nie dającą żadnej gwarancji istnienia recepty dobrego rozwoju Dziecka.
Mądry Rodzic i nauczyciel skłaniać się będzie zazwyczaj w stronę swego rodzaju kompromisu dydaktyczno-wychowawczego: poszukiwanie sposobu na kształtowanie rozwoju Dziecka oparte będzie o jego potrzeby i możliwości indywidualne, wspierane poprzez elementy różnego rodzaju metod i idei zaczerpniętych z wielu kierunków pedagogicznych (pozostających względem siebie w relacji wsparcia i uzupełnienia – nie zaprzeczenia).
Mnogość alternatyw w zakresie doboru odpowiednich metod wychowawczych warunkuje konieczność przybliżenia chociaż kilku z nich – im więcej ich znamy, tym większe są przecież nasze możliwości związane ze znalezieniem elementów, odpowiadających naszym potrzebom.
Metoda ruchowej ekspresji twórczej R. Labana - stwarza możliwość podejmowania ruchu z wykorzystaniem własnej inwencji twórczej oraz doświadczania. Podstawę metody stanowią naturalna ruchliwość oraz styl motoryki dziecka. W metodzie tej wykorzystuje się różne formy ekspresji, takie jak ćwiczenia muzyczno-ruchowe, taniec, opowieść ruchową, inscenizację, czy pantomimę.
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne – prosta i naturalna, nawiązuje do „języka ciała” (ćwiczenia stanowią formę naszego komunikowania się z innymi). Celem metody jest wspomaganie rozwoju psychoruchowego dziecka, doświadczenie ruchu, kontaktu emocjonalnego, fizycznego, społecznego, rozwijanie orientacji w schemacie własnego ciała.
Kinezjologia edukacyjna Paula Dennisona – metodę inaczej można nazwać gimnastyką mózgu - praktyczny i dynamiczny system, który posługuje się prostymi ruchami ciała dla zintegrowania funkcji mózgu : poprzez ćwiczenia wpływamy na poprawę wzroku, pamięci, rozumienia, koordynacji i podstawy.
Pedagogika zabawy „Klanza” - pedagogika zabawy włącza do nauczania i wychowania metody kreatywne, aktywizujące, pobudzające emocje i wyobraźnię; główne założenia to dobrowolność uczestnictwa, brak rywalizacji oraz komunikacja poprzez różne formy wyrazu – słowo, ruch, sztukę.
Dziecięca matematyka E. Gruszczyk- Kolczyńskiej– główne bloki tematyczne to orientacja przestrzenna, rytmy, kształtowanie umiejętności liczenia, a także dodawania i odejmowania, wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania; rozwijanie umiejętności mierzenia długości, klasyfikacja, układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych, zapoznanie dzieci z wagą i sensem ważenia, mierzenie płynów, intuicja geometryczna, kształtowanie gier przez dzieci, zapisywanie czynności matematycznych.
Metoda Dobrego Startu Marty Bogdanowicz - jednoczesne rozwijanie funkcji językowych, wzrokowych, słuchowych, dotykowych, motorycznych oraz kinetycznych (polisensoryka). Główne założenie to wspomaganie rozwoju psychomotorycznego poprzez zabawę i nauczanie symboli graficznych: łatwych wzorów, wzorów literopodobnych, liter i znaków matematycznych.
Metoda Marii Montessori – główne założenia metody to: uczenie poprzez działanie, samodzielność, koncentracja, porządek, nauka reguł społecznych, obserwacja, indywidualizacja, nauka wyciszenia, brak nagród oraz kar. Celem staje się rozwijanie samodzielności i wiary we własne możliwości, kształtowanie poszanowania do indywidualnej i zbiorowej pracy, porządku i ciszy, rozwijanie koncentracji uwagi, rozwijanie motywacji uniezależnionej od nagród.
Plan daltoński - metoda indywidualnej pracy uczniów; główne hasła to nauka wolności, nauka samodzielności i nauka współpracy; Dzieci zyskują odpowiedzialność za przebieg własnego procesu dydaktycznego, uczą się planować własną pracę, pilnować porządku dnia (dużą rolę spełniają tutaj wizualizacje)
Pedagogika waldorfska – główne zadanie to żywe pielęgnowanie zrozumienia istoty człowieka i jego rozwoju w powiązaniu z otaczającym go światem, wspieranie wszechstronnego rozwoju, szczególnie w sferze myślenia, uczuć i woli, dużą wagę przykłada się do działań artystycznych nauki przez działanie; inne ciekawostki to brak ocen oraz podręczników.
Pedagogika Janusza Korczaka – zakładał, że wychowanie to proces oparty na partnerstwie, Dziecko ma prawo do szacunku, opieki, ale także radości, wyrażania swoich myśli i uczuć, nauki poprzez zabawę, niepowodzeń i łez, własności, bycia sobą, niewiedzy, upadków i tajemnicy. Korczak akcentował potrzebę indywidualnego podejścia wychowawcy do każdego dziecka, zauważenie i podkreślanie wyjątkowej roli dziecka w życiu społecznym oraz akcentowanie i przestrzeganie praw dziecka.
Pedagogika Celestine’a Freineta – Freinet uważał, że podstawowym celem wychowania jest prawidłowy i optymalny rozwój osobowości dziecka. Dziecko powinno być wychowywane we wspólnocie, której służy i która służy jemu. Efektem procesu wychowania powinno być ukształtowanie z dziecka pełnoprawnego członka społeczeństwa; podstawą relacji nauczyciel-uczeń winno być partnerstwo, proces wychowawczy należy oprzeć o współpracę ze środowiskiem. W systemie wychowawczym Freineta najważniejszą rolę odgrywa swobodna i spontaniczna twórczość Dziecka, Jego ekspresja twórcza, a także kształtowanie w Nim norm zachowania w różnych kontekstach.
Znajomość wielu metod i podejść pedagogicznych gwarantuje nam możliwość optymalizacji procesu dydaktyczno-wychowawczego. Mimo wielu różnic, każda z metod ma jednak wspólny mianownik – naukę odpowiedzialności, wdrażanie do respektowania norm, rozwój kreatywności oraz przygotowanie do świadomego uczestnictwa w życiu społecznym. Te wszystkie idee przyświecają nam w tworzeniu naszego Przedszkola – czerpiemy z dorobku wielkich pedagogów i indywidualizujemy metody do potrzeb naszych Wychowanków.
„Gdzie jest otwarty umysł, tam zawsze znajdzie się furtka”.
Zapraszamy do naszej galerii po kilka zdjęć z tego tygodnia!
